روی شن های داغ...

محبوبم: 

لذت عاشق شدن را در دریای ژرف زندگی در حالی تجربه کردم که معشوقی در میان نیست!! 

وقتی آتش عشقی شعله ور می گردد و وجود ناچیز آدمی را خاکستری گران بها می کند مهم آن آتش است نه چیز دیگر و من اکنون در آتش برافروخته ی عشق تو ذره ذره می سوزم و تو... 

خودت که نه,خیالت آرام و صبور از کنار این عشق خیالی عبور خواهد کرد و من پروانه وار بالهایم را در آتشی ناخواسته مشتعل می سازم و پس از آن بال و پری برای پرواز نخواهم داشت.

تو با نگاهی پر از ابهام حضورت,از دور نظاره گر سوختنی نابرابر هستی.و همان گونه پر ابهام در وادی پر خطر عشق ناپدید می گردی و من سرگردان در توهمات خویش.باشد که دگر بار جایی دیگر و زمانی دیگر بیابمت و باز فراموش کنم که چگونه مرا سوزاندی و دوباره تن به آتش عشقی بدهم که قبلا مرا سوزانده است!

چه خوش باورند عاشقان ساده دل.مدام به این می اندیشم که چه ساده دل و خوش باورند عاشقان که به نیم نگاهی از جانب معشوق قانعند و در مقابل چه زیرکند معشوق ها که این را هم از عاشقان خود دریغ می کنند؛اما با تمام این فرضیه ها عاشقانه می پرستمت...

پ.ن:

1-سلام...

2-متن بالا بخشی از کتاب "روی شن های داغ" نوشته ی "سهیلا عظیمی" معلم زبان فارسی عزیزمه...من این کتابو خوندم و لذت بردم امیدوارم شما هم بخونید و لذت ببرید...

3-بهتره که دوبار بخونیدش...شایدم بیشتر...ارزششو داره...

4-وصف حال بود هااااا...توجه مینمویی؟؟