شمارش معکوس تموم شد...این خود همون خاطرست!

سلام به همه ی دوستان...بچه ها...همون طور که قول داده بودم امروز ادامه ی اون ماجرا رو براتون میگم...

روز 27 فروردین,یکشنبه,سال 1391:

صب پاشدم برم مدرسه,قبل از اینکه برم اون اس ام اسَ رو فرستادم واسه بابی,متن اس این بود:«خیلی خوبه آدم رو حرفی که میزنه وایسه,مخصوصا وقتی میدونه یه نفر رو حرفش حساب باز کرده,اگر حرفی رو که میخوای بزنی ازش مطمئن نیستی خیلی راحت بگو باید فکر کنم نه اینکه قول الکی بدی...خیلی از دستت ناراحتم,به این آسونیم این کارتو یادم نمیره.به تک تک دوستام گفته بودم,کلی هم برنامه ریزی کرده بودم,واقعا که...!!»(تقریبا 6تا اس شد!!!)

رسیدم مدرسه,کلی ناراحت بودم,نشستم واسه بچه ها گفتم که نمیرم و آجی محد هم واسم کلی روضه خوند منم کلی گریه کردم(البته الکی هااا)...واااای...زنگ آخر دینی داشتیم با کلا قرمزی  که صدای بارون جو کلاسو ریخت به هم.وقتی زنگ خورد و اومدیم تو حیاط به بچه ها گفتم:میگن زیر بارون دعا کنی جواب میده,تو رو خدا دعا کنید بابام راضی شه ببرم!!!

وقتی اومدم خونه همش تو فکر بودم,ناهار خوردمو خوابیدم,ساعت 5:30 بود بابیم زنگ آیفونو زد منم با صدای زنگ از خواب پریدم,درو باز کردم و زود اومدم تو تختم چون نمیخواستم با بابا جووونم رو به رو شم...بابی اومد تو و به مامانم گفت(اونجوری که به در میگی دیوار بشنوه):میخوام بخوابم بعدش پرگلو ببرم فرودگاه...وااااااااااااااای...آقا منو میگی,توی تمام اعضای بدنم عروسی بود...ولی به روی خودم نیاوردم تا بابام اومد تو اتاقمونو گفت:من و مامانت میخوایم بریم فرودگاه میای؟؟؟منم که از خدام بود پریدم بابیو بوس کردمو با هم آشتی کردیم...

ساعت 7:15 بابی رفت تو ماشین منتظر من,انقد هول شده بودم که هی میخوردم به در ودیوار...!از خونه که رفتم بیرون لامپ راهرو خاموش بود پام گیر کرد به کفشای مامانم با مخ رفتم تو در همسایه بغلیمون با پری(خواهرم) کلی خندیدیم,گفت:اگه واست خواستگار بیاد چه کار میکنی؟؟؟...حالا شانس آوردیم دوستمونه وگرنه که...

خلاصه سوار شدمو با بابایی جونم رفتیم به سمت فرودگاه امام خمینی (ره) که نور به قبرش بباره...روحش شاد واقعااااا,که مُرد تا اسمشو بذارن روی اون فرودگاه...فداکاری در این حد؟؟؟

خلاصه راه افتادیمو منم با خودم زمزمه میکردم:دارم میام پیشت,جاده چه همواره,هوا چه قد بوی عطر تورو داره...همین زمزمه رو هم واسه همه ی جینگولیا که منتظر بودن ببینن میرم یا نه فرستادم(به صورت اس ام اس)...

بعد از پشت سر گذاشتن ترافیک مزخرف(البته در اون شرایط از نگاه من همه چی در ایده آل ترین شرایط بودن حتی همین ترافیک!!!) ساعت 8:45 بود که رسیدیم,تا رفتیم ماشینو تو پارکینگ گذاشتیم و رفتیم بالا ساعت 9 شد...یعنی فقط 35 دقیقه تا رسیدن فرهاااااد...وااااااااااااای خدا!!

رفتیم یه ذره چرخ زدیم و بعدش اومدیم توی سالن انتظار به انتظار فرهاد...!!!یکی از اون سیاهپوستای الغرافه هم دیدم و فهمیدم که بلللله...فرهاد میاد همین جا...!

دیگه با بابی نشستیمو کلی خندیدم از دست بابام(هر چند یه شوخیایی میکرد که لج منو دراره)...در همین لحظات بود که دیدم اون چند نفر عربا و چنتا ایرانی(از طرف پرسپولیس اومده بودن) که وایساده بودن واسه استقبال دارن یکی یکی میرن اونور شیشه ها(ینی اونور که مسافرا میان),بعدش دیدم رفتن سمت چنتا از این عربای گنده وک...به بابی گفتم:بریم نزدیک شیشه ها فک کنم اومدن...

رفتیم نزدیک شیشه ها که یهو چشمم افتاد به جمال رعنای فرهاااااد عزیزم(این جمال رعنا سوتی بود,ولی تو پاورقی توضیح میدم براتون) که از بالای پله برقی داشت واسه یکی که طبقه دوم وایساده بود دست تکون میداد(ما همکف بودیم)...آقا منو میگی,ضربان قلبم معلوم نبود چه جوری میزنه,یه بار انقد تند میزد که احساس میکردم الان قلبم منفجر میشه,یه بارم انقد کند میزد که تا مرز ایست قلبی میرفتم!!!!!

از پله ها اومد پایین,من و بابیم وایساده بودیم پشت شیشه ها,من نتونستم خودمو کنترل کنم و این دستم بی اختیار رفت بالا و واسه فرهاد تکون خورد...به خدا دست من نبوداااا...!!!

ولی من فدای شعور و فرهنگش بشم,به نشانه ی احترام اینجوری کرد(ینی یه ذره خم شدو دستشو گذاشت رو قلبش...امیدوارم فهمیده باشی چی کار کرده!!!)

بعدشم رفت چمدونشو تحویل این نقاله ایه داد(!) و اومد بیرون,فقط خیلی تند تند راه میرفت,از بین اون عربای گنده اومدو...اومدو رسید به من...وااااااااااااااااااااااااااای!

بابام سلام دادو گفت:خوش اومدین آقای مجیدی!!!!واااای فرهاد گفت:ممنونم...البته منم در همون حین داشتم سلام میدادمو خوشامد میگفتم فرهاد جواب منم میداد... وطبق برنامه ریزی ای که از قبل داشتیم بابی گفت:آقا فرهاد میشه یه عکس یادگاری با دخترم بندازین؟فرهاد گفت:بله...حتمااااا...(وااااااای عزیزم,قربون طرز برخوردش بشم),بعد رو به من اینجوری کرد و گفت:بیا عزیزم(!!!!!)...(ینی دست راستشو باز کرد که وایسم کنارش...وااااااااای)...

وایسادم کنارشو گفتم:ممنونم...فرهاد گفت:خواااااهش میکنم!!واااااااای...

منم که اون لحظه منگ و گیج شده بودم مث این احمقا فقط عکس گرفتم و دوباره تشکر کردم...لااقل از فرصت استفاده نکردم ازش رو در رو خوااااااهش کنم برگرده استقلال...حییییف...

خلاصه...فرهاد رفت بیرونو سوار تاکسیای فرودگاه شدو رفت...فرزادم با یه ماشین دیگه چمدوناشو براش برد...

آقا منو میگی,دیگه دل تو دلم نبود,هنوزم نیست و نخواهد بود...!دلو برد با خودش...فقط خدا کنه تو تاکسی جاش نذاشته باشه...!!!!

پاورقی:این متن و متن قبلی رو دقیقا روز 28فروردین ساعت 2 بامداد نوشتم,ینی دقیقا همون شبی که این خاطره واسم رقم خورد...چون اون شب خیلی هیجان زده بودم و نمیدونستم چی دارم مینویسم ترکیب "جمال رعنا" رو آوردم تو متن,که فرداش از اونجایی که همه ی جینگولیا خیلی باهوشن سوتیمو گرفتن و منم صرفا جهت یادآوری خاطرات همین کلمه رو نوشتم و تصحیحش نکردم,به بزرگی خودتون ببخشید...

اینم بگم که اون شب واسه من بهترین شب زندگیم بود,چون به یکی از بزرگترین آرزوهام رسیدم و اون شبو خاطرات خوبشو مدیون بابای عزیزم هستم...خیلی وقتا شده که به خودم افتخار کردم که چنین پدری دارم و امشب هم دوباره از وجودش سرشار از احساس غرور و خوشبختی شدم...(به قول آرش)میخوام از همین تریبون استفاده کنمو به پدرم بگم:بابایی جونم دوست دارم به اندازه ی همون ده تای بچگی که واسم بیشتر از یه دنیا ارزش داشت و ممنون که هستی...! 

دوستای گلم!تا بعد.موفقتر از همیشه باشید...